پیش نوشت: هر قدمی که انسان در زندگی اش برمی دارد به امید رسیدن به صورت مطلوبی است که در ذهن خود ترسیم کرده و گمان کرده که بعد از انجام مراحل و حرکاتی می تواند به آن صورت مطلوب دست پیدا کند. اما واضح است که در پس هر حرکتی دلهره ای بحق نهفته که انسان را از مطابق در نیامدن نتیجه عمل با صورت ذهنی اش می ترساند و به همین دلیل است که انسان برای هر حرکتی باید تا حدی نیز ریسک بکند.البته انسان باید بتواند میزان ریسک را تا حداکثر ممکن به احتمال عقلایی تبدیل کند و بر همین اساس احتمال وقوع مطلوبش را افزایش دهد. اما در هر حال نمی توان منکر تاثیر میزان ریسک پذیری در انجام کارهای مختلف شد. اما نکته این است که اگر حرکت انسان مطابق غایت مطلوبش درنیامد چه؟! عده ای در این حالت به همان میزانِ اندکِ حرکت خود قانع می شوند و ریسک بیشتر را روا نمی دانند و معتقد می شوند که اگر قرار بود مطلوبی فراهم شود در همین مرحله فراهم می شد اما عده ای دیگر به گرگ آبدیده تبدیل می شوند و از شکست خود پلی به سوی مطلوبشان می سازند. دسته اول به مثابه مردابی می شوند که از حرکت بازمانده و عاقبتش را می توان پس از چندی از چند صد کیلومتری استشمام کرد و دسته دوم به مانند موجی اند که سکون را عین نابودی می دانند نوشت: امت اسلامی و مستضعفین جهان به همراه امام خمینی در سالها پیش به راه افتادند و حرکت را به امید عدلی فراگیر آغاز کردند. بعدن نوشت: به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل اگر وصال نیابم ، به قدر وسع بکوشم
ادامه مطلب
|
بدون دیدگاه